İnsanın keyifle yazması bir başka oluyor. Evet, bu takım artık keyiften dört köşe ediyor.

Bugün herşey keyif veriyor. Önce Konya Stadı'nın tribünlerini görünce keyif alıyoruz. Stadı tıklım tıklım dolduran Beşiktaş taraftarları maç boyunca Konya'da bir İnönü atmosferi yaratıyorlar.

Sonra maç başlıyor. Daha ilk dakikadan itibaren oyunu domine eden Beşiktaş keyif veriyor. İlk dakikadan itibaren rakip kalenin önünde başlayan pres, 5. dakikada sonuç getiriyor. Modern futbolun yenilmez savaşçısı Veli, kaptığı topu 25 metreden sol köşeye asıyor.

Bundan sonrasını anlatmaya çalışmak gerçekten zor... Sahada gerçek bir takımın nasıl olması gerektiğini izliyoruz. Her organı, her hücresiyle bir bütün halinde hareket eden ve bir bütün olarak üç puanı söke söke alan bir takımdan söz ediyoruz.

Rakibine tek gol pozisyonu vermeyen...
Geçen hafta hat trick yapan rakip takım santrforunu sahadan silen...
Solaçığı, son haftaların yıldızı olan rakip sağbekin her topunu kesen...
Aynı solaçığının sağ korner köşesinde yaptığı presle ikinci golü atan...
En zayıf halkası sağbekinin yaptığı presle üçüncü golü bulan...
Birinci santforuyla klas bir gol atan...
Onun yerine giren ikinci santforu, canı pahasına hava topu alan...
İkinci santrforunun yerine giren üçüncü santrforuyla üçüncü golü bulup maçı koparan...
Solbeki, kanadından gelen rakip sağaçığın topunu kayarak kesince şampiyon olmuş gibi hırsla sevinen...
Ve en önemli rakiplerinden birini 3­-0 gibi bir skorla rahat rahat geçen, hatta 5­-0'ı, 6-­0'ı sırf laubalilikten kaçıran...
Bir takımı anlatmaya çalışmak zor...
Gerçekten anlatmaya çalışıyorum, anlatamıyorum. Yalnızca keyiften dört köşe oluyorum.
Takım gibi takım. Taş gibi takım. Bir tane iki tane değil, onsekiz tane yıldız.
Bravo diyorum. Bir takım ancak bu kadar takım olabilir.
Bireysel hatalar yok mu? Var. Ama takım olma olgusu o boyuttaki, bireysel hataların hepsi kapanıyor. Üstünde durulacak önemli bir sorun kalmıyor.

Bu takımı yaratan Biliç'i gerçekten tebrik ediyorum.

Beşiktaşımla bu akşam gerçekten gurur duyuyorum.