Hani hep derdik ya;
Bu stadın bir ruhu vardır diye,
Burası hiç bir zaman bir beton parçası olmamıştı.
Bu stad yıllara meydan okurken
Siyah Beyaz gözyaşları,
Siyah Beyaz mutluluklar
Ve Siyah Beyaz alın terleri ile ayakta durdu.
Taraftar ile sevinirken,
Onunla beraber ağladı.
Artık yavaş yavaş ona veda ediyoruz bu feda senesinde,
Son derbide işte o ruh canlandı,
Ve kıyamadı o stad bu gece onu dolduran taraftarına.
Bu Feda senesinde,
Çok gözyaşları dökülmüştü bu yeşil çimlerin üstüne,
Ama bu maçın anlamı farklı idi,
Burada oynanan son derbiyi
Siyah Beyaz renkler kazanmalıydı ve
Öyle de oldu zaten…

Belki bu sene sık sık yaşadığımız dramatik bir son saniye olabilirdi,
Olcay’ın dokunduğu top
Volkan’a takılabilirdi
Ama o pozisyonda Volkan’ın karşısında Olcay yoktu,
Olcay’a pası veren ise Niang degildi!

Süleyman Seba verdi kısa pasını Hakkı Yeten’e,
Hakkı Yeten kafasını kaldırdı ve
Ve maçın uzatması olmasına ragmen,
Kendi kale çizgisinden depara kalkan
Şeref Bey’i gördü,
İnce bir pas uzattı Şerey Bey’in önüne doğru,
Volkan ile karşı karşıya kalan Şeref Bey de
Dokunuverdi meşin yuvarlağa
Ayağının ucu ile,
O sihirli top,
Büyük bir heves ile yuvarlanıverdi
Deniz tarafına bakan kaleye doğru.
Tribünlerde Kazım Kanat, Cenk Koray ve niceleri
Sarıldılar bir birlerine,
Santrası bile yapılamadı bu sihirli golün,
Bu stada zaten böyle bir final yakışırdı.

Biz hep diyoruz ya,
Beşiktaş ruhu diye,
Bu gece o ruhun bedene bürünmüş halini gördük,
Yanlışlar veya hatalar yok muydu
Vardı tabi ama bugünün konusu değil hiç biri…

O golü Olcay atmadı aslında,
O golü atan Beşiktaş’ın ruhu idi.
Ne yazıyordu cezalı olduğumuz maçlarda
Kapalı duran o pankartta;
“Ruhumuz Yeter”

Siyah Beyaz aydınlık günlerde görüşmek üzere…

Twitter : Soru,görüş ve yorumlarınız için ery02 veya erayerdal

https://twitter.com/ery02